Er zijn wel foto’s, maar nauwelijks beeld- en geluidsopnamen, die ons een indruk kunnen geven van Bouwmeesters ongeëvenaarde meesterschap. Het was een tijd dat de schouwburgen en theaters avond aan avond vol zaten met mensen van alle rangen en standen, en voorstellingen duurden van ’s avonds zeven tot elf uur, met twee pauzes en een constant open buffet, met een zedendrama, een blijspel en nog een zang- en dansspel op de koop toe. Met Shakespeare en andere klassieke schrijvers, maar ook titels als ‘De Gebochelde’, ‘Het gebed der schipbreukelingen’ en ‘Marmeren beelden, koude harten’.

In zijn zestiende solo wil Helmert Woudenberg die voor het toneel gouden tijd doen herleven en onderzoeken wat het talent van Louis Bouwmeester zo uitzonderlijk maakte. Het is een ode aan een magistrale speler, maar ook aan de toneelspelkunst in het algemeen.